SUNDAY OF THE GREAT LEANT COMMEMORATION OF SAINT GREGORY PALAMAS 15/03/2020 Τα λόγια του Ναθαναήλ «Συ εί ο Υιός του Θεού» που ακούστηκαν στην περικοπή της προηγούμενης Αης Κυριακής των νηστειών, ήταν η αναγνώριση του Ιησού Χριστού ως της μοναδικής Θεότητας. Σήμερα έχουμε την δημόσια και επίσημη αποκάλυψη από τον ίδιο τον Ιησού με την δήλωση Του ενώπιον του πλήθους, « δείτε, ότι έχω την εξουσία να συγχωρώ αμαρτίες». Το Ευαγγέλιο μας διηγείται τη θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού στην Καπερναούμ. Θέλει να μας ξαναθυμίσει το γεγονός της αμαρτίας του ανθρώπου, που έφερε στον κόσμο τον πόνο, τη λύπη, τις αρρώστιες, το θάνατο. Στην ίαση του παραλυτικού, ο Χριστός ενεργεί με ένα τρόπο που επιθυμεί να καταδείξει το στενό δεσμό που υπάρχει μεταξύ της αμαρτίας και της ασθένειας. Γνωρίζει δε πως τούτος ο άνθρωπος, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, έχει διαπράξει αμαρτωλές και άδικες πράξεις. Ο Ιησούς, θέλει να αποκαθάρει τον ψυχικό κόσμο του παραλυτικού με την συγχώρηση των αμαρτιών του, υπογραμμίζοντας το γεγονός της επίδρασης της ψυχής, στο σώμα. Και το αντίθετο, επειδή τα πάντα εκπορεύονται από την ψυχή και επειδή όλα προγραμματίζονται και σχεδιάζονται εκεί, γι αυτό είναι απαραίτητο να είναι χώρος καθαρότητας και αγιότητας. Είναι ενδεικτικό, ότι ο παραλυτικός δεν προσεγγίζει τον Κύριο με τη θέλησή του. Διακατέχεται, εξαιτίας της χρόνιας πάθησής του, από μια βαριά δυσπιστία. Γι' αυτό ο Ιησούς, όπως μας αναφέρει η ευαγγελική περικοπή, δεν προσέβλεψε στη δική του πίστη, την ουσιαστικά ανύπαρκτη, αλλά στην πίστη των τεσσάρων φίλων του που τον μετέφεραν. «Ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών» προχωρεί και κάνει το θαύμα. Η πίστη των τεσσάρων φίλων έγινε αφορμή της θεραπείας του. Όταν μιλάμε για πίστη, δυστυχώς, πάντα τη συσχετίζουμε με την πίστη κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου. Αναζητούμε μια προσωπική και ατομική πίστη. Αυτός πιστεύει, λέμε, ή εκείνος δεν πιστεύει. Ποτέ, όμως, δεν αναζητούμε την πίστη της κοινότητας όπου κάποιος ανήκει και ζει. Ποτέ δεν αναφερόμαστε στην πίστη των άλλων μελών της οικογένειας, ή στην πίστη της κοινωνίας ή της Εκκλησίας όπου υπάγεται. Ποτέ δεν μας προβληματίζει η εκκλησιολογική διάσταση της πίστεως. Αυτή είναι η βασική θεολογική παράμετρος της σημερινής περικοπής και όχι ότι υπάρχουν άπιστοι μέσα στον κόσμο. Αυτό είναι και φυσικό και αναμενόμενο. Τι περιμένουμε από ένα αμαρτωλό και παρηκμασμένο κόσμο; Ασφαλώς απιστία και άρνηση. Ο παραλυτικός πολύ φυσικά κουβαλούσε επάνω του, μαζί με την πάθηση και την απιστία, εξαιτίας της αμαρτωλότητάς του. Το δραματικό στοιχείο βρίσκεται στο γεγονός ότι συνήθως δεν υπάρχουν μερικοί φίλοι, κάποιοι συγγενείς, μια κοινότητα πιστών και μια Εκκλησία που να πιστεύει γι' αυτόν. Μια Εκκλησία που να θέλει το καλό του, να πιστεύει για τη σωτηρία του, να μεταφέρει τα ανθρώπινα σωματικά και πνευματικά ράκη κοντά στο Χριστό για να γίνει το θαύμα. Είναι δεδομένο ότι ο κόσμος ζει στην απιστία. Πρέπει όμως να είναι δεδομένο, παράλληλα, ότι και η Εκκλησία πιστεύει για τη σωτηρία του κόσμου. Η πίστη, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι τόσο ένα προσωπικό και ατομικό γεγονός, όσο μια κοινοτική και εκκλησιολογική εμπειρία. Μέσα στην Εκκλησία, την πίστη την ζούμε όχι γιατί είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, αλλά γιατί μετέχουμε στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή των Αγίων. Η σημερινή περικοπή είναι μια υπενθύμιση πως ο Χριστός που θεράπευσε τότε τον παράλυτο, συνεχίζει και σήμερα να θεραπεύει με τα λυτρωτικά μέσα της Εκκλησίας, τα Άγια Μυστήρια. Η στροφή λοιπόν προς την ψυχή μας αποδεικνύεται η μεγαλύτερη υποχρέωση μας.