SUNDAY 27/09/2020 SIXTEENTH SUNDAY (FIRST WEEK OF LUKE) Στη σημερινή περικοπή (Λουκ. 5, 1-11) από το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Ιησούς, περιδιαβαίνει την ακρογιαλιά της Γαλιλαίας και τα πλήθη τρέχουν με πόθο κοντά του. Καθώς βλέπει δυο μικρά πλοία αραγμένα στη λίμνη, μπαίνει σ’ ένα από αυτά· είναι το πλοίο του Σίμωνα. Τον παρακαλεί να το σύρει λίγο πιο μέσα στη λίμνη για να διδάξει τα πλήθη μέσα από το πλοίο αυτό. Τελειώνοντας την διδασκαλία του ο Κύριος, λέει στον Σίμωνα: Φέρε πάλι το πλοίο στα βαθιά νερά της λίμνης και ρίξτε τα δίχτυα σας. Ο Σίμων του αποκρίνεται: Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε ρίχνοντας τα δίχτυα και δεν πιάσαμε τίποτε. Αφού όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ. Αυτό που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό. Το δίχτυ τους γέμισε τόσο πολλά ψάρια, ώστε άρχισε να σχίζεται. Είναι άξιο λόγου, ότι ο Χριστός παρεμβαίνει στην ζωή των Αποστόλων, κατ’ αρχάς μηχανιστικά (…μπήκε στο πλοίο του Σίμωνα), ύστερα με τον Λόγο Του, (…από το πλοίο σαν από άμβωνα), διδάσκει τα συγκεντρωμένα πλήθη. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά στο τέλος προτείνει στους ψαράδες… τρόπο ψαρέματος! «Πάμε, παππού, να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου». Κάπως έτσι θα ακούστηκε η προτροπή Του σε αυτούς που είχαν γεράσει δουλεύοντας σ’ αυτή την λίμνη, και που την γνώριζαν σαν την χούφτα τους ! Παρατηρούμε, ότι η υπακοή στον λόγο-εντολή του Χριστού είναι η συγκομιδή μιας ψαριάς τόσο μεγάλης που όλοι εξεπλάγησαν. "Έτριβαν" τα μάτια τους μπροστά στο θαύμα-έκπληξη, προκειμένου να δουν σωστά αυτό που συνέβη. Μέσα από την ευαγγελική περικοπή, όμως, προκύπτουν και άλλες σημαντικές αλήθειες. Πρώτον, ότι οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Μπορεί οι απόστολοι ως άνθρωποι να αμφέβαλαν προς στιγμή ότι θα μπορούσε η λίμνη να τους δώσει ψάρια, ειδικά εκείνη τη στιγμή εκφράζοντας την «κατ’ άνθρωπον» δυσπιστία, όμως με υπακοή και ταπείνωση υπάκουσαν. Ξαναμπήκαν στη λίμνη και βρέθηκαν, προς έκπληξη, κοινωνοί του θαύματος. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται καθαρή, ταπεινή και άδολη καρδιά. Ο ταπεινός και καθαρός άνθρωπος που έχει καλοπροαίρετη διάθεση και εμπιστοσύνη στο Θεό αναγνωρίζει το πεπερασμένο των δυνάμεων του, εναποθέτοντας την ελπίδα και τη ζωή του στο Θεό. Ο Θεός δεν ανταμείβει ποτέ τους κόπους των ανθρώπων τόσο πολύ, όσο ανταμείβει μια υπάκουη καρδιά. Η ολοπρόθυμη υπακοή του Πέτρου αποδείχτηκε πολύ μεγάλη, γι’ αυτό και η υπακοή του ανταμείφθηκε αμέσως από το έλεος του Χριστού. Ο Πέτρος, γνωρίζει ως έμπειρος ψαράς, ότι ανθρωπίνως ήταν αδύνατο να συμβεί αυτή η επιτυχία. Ποιά η αιτία της βραδινής αποτυχίας και της σημερινής επιτυχίας; Απλούστατα την προηγουμένη ψαρεύανε χωρίς τον Χριστό· τώρα ψαρέψανε με τον Χριστό. Σήμερα σχεδόν είκοσι αιώνες μετά τα παραπάνω γεγονότα, εμείς ως σύγχρονοι ψαράδες της καθημερινότητας μας, εξακολουθούμε να ψαρεύουμε κέρδος και ευτυχία στα θολά νερά της θάλασσας της ζωής μας, χωρίς να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αυτό που Εκείνος μας λέει ως κέρδος της ζωής μας. Έχουμε αφουγκραστεί τον λόγο Του, ώστε να τον δεχτούμε στη ζωή μας; Πόση διάθεση θυσίας έχουμε, ώστε να εγκαταλείψουμε όχι την ζωή μας, αλλά τα λάθη μας; Με τα οποία ατυχώς ταυτιζόμαστε και τα θεωρούμε αξιοπρέπεια, είτε ιδιωτική είτε κοινωνική, αναλόγως; Θαυμάζουμε τον Πέτρο, αλλά μένουμε στα ίδια και φθειρόμαστε. Εκπλησσόμαστε από τον ηρωισμό των μαθητών, και τον αφήνουμε (τον ηρωισμό) για εκείνους και για άλλους, αλλά όχι για μας. Περιμένουμε ένα θαύμα, όχι ως αφορμή και έναρξη σχέσης με τον Χριστό, αλλά ως ικανοποίηση της περιέργειάς μας… αν υπάρχει Θεός !!!