Ο δημιουργός του έργου της «Προσευχής του Χριστού» Αγιογράφος, Ιεροψάλτης και Συγγραφέας, Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Δανιηλίδης, γεννήθηκε στην Πάτρα, αγνωστο πότε. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Στέφανος Βήττος. Εκάρη μοναχός στο Άγιον Όρος και συνάμα εντάχθηκε στην Αδελφότητα του Αγιογραφικού Οίκου των Δανιηλαίων, στα Κατουνάκια. Όταν ο Στέφανος Βήττος περιεβλήθη το Αγγελικό Σχήμα έλαβε το όνομα του ιδρυτού της Μεγίστης Λαύρας, του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου ενώ με το παρεπώνυμο Δανιηλίδης που ο ίδιος προσέθεσε στο ονοματεπώνυμό του θέλησε να τιμήσει τον Γέροντά του, Ιερομόναχο και Αγιογράφο Δανιήλ τον Κατουνακιώτη (Σμύρνη 1844 ή 1846 – Κατουνάκια Αγίου Όρους, 8 Σεπτεμβρίου 1929) ο οποίος υπήρξε Ιδρυτής της ομωνύμου Αδελφότητος και μια από τις λαμπρότερες πνευματικές αγιορείτικες φυσιογνωμίες του δευτέρου μισού του 19ου αιώνος και των αρχών του 20ου. Δύο φωτογραφικές και μία ζωγραφική απόδοση της φυσιογνωμίας του Ιερομονάχου και Αγιογράφου Δανιήλ Κατουνακιώτου.Υπήρξε μία από τις πλέον λαμπρές, σημαντικές και ακτινοβόλες Πνευματικές Μορφές του Αγίου Όρους στις αρχές του 20oυ αιώνος. Ο Αθανάσιος υπήρξε για κάποιο διάστημα προϊστάμενος του Μονυδρίου των Αγίων Πατέρων στα Κατουνάκια, όπου εγκαταβιώνει η εν λόγω Αδελφότης των Αγιογράφων μοναχών. Παλαιότερη και σύγχρονη γενική άποψη της Ιεράς Σκήτεως των Δανιηλαίων στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους. Η Συνοδεία του Ιερομονάχου Δανιήλ Κατουνακιώτου σε δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα που χρονικώς δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Και στα δύο εμφανίζεται ο Αθανάσιος Βήττος Δανιηλίδης, στο επάνω, όρθιος τέταρτος από αριστερά και στο κάτω, επίσης όρθιος, τρίτος από αριστερά. Ο Αθανάσιος ωστόσο, δεν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια του βίου του στο Όρος. Περιόδευσε ως Αγιογράφος σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Η ύπαρξη στην πόλη μας μιάς μόνο Εικόνος του, δικαιολογεί ίσως τον πλάνητα χαρακτήρα του βίου του. Στην Αθήνα όπου βρέθηκε τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος, επεδόθη εκτός από τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες και σε συγγραφικές. Από τα βιβλία του (στα οποία εμφανίζεται ως συγγραφέας με το όνομα: Βήττος – Δανιηλίδης Αθανάσιος, Αρχιμανδρίτης) ξεχωρίζουν, εκείνο που φέρει τον τίτλο: «Ο Άρτος της Ζωής, ήτοι, η Θεία Κοινωνία μετά της Θείας Ευχαριστίας και το μυστήριον της Μετανοίας μετά της Ιεράς Εξομολογήσεως κατά το πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας – Εν Αθήναις, Τύποις “Προμηθέως” 1922», καθώς και αυτό στο οποίο υπερασπίζεται τη μετατροπή του Ημερολογίου που έλαβε χώρα την εποχή εκείνη με τον τίτλο: «Η διόρθωσις του Ημερολογίου ή η μετακίνησις του Εορτολογίου: προς τον εν Αθήναις Σύλλογον των “Ορθοδόξων” και τους απανταχού “Παλαιομερολογίτας”- Απολογητικαί μελέται – Αθήναι, Τύποις “Παρασκευά Λεωνή”, 1926». Ο Αθανάσιος, έγραψε το βιβλίο κατόπιν παροτρύνσεως του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (1868 – 1938) ο οποίος συνδεόταν πνευματικώς με τον Γέροντά του, Δανιήλ Κατουνακιώτη. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μία από τις πλέον λαμπρές Εκκλησιαστικές Μορφές των αρχών του 20ου αιώνος. Την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου του έτους 1934 το Ιερό Προσκύνημα κατέβαλε «εις Στέφ(ανον) – Αθανάσιον μοναχόν Δανιηλίδην δι’ αξίαν εικόνος Χριστού Προσευχομένου» το ποσό των τεσσάρων χιλιάδων πεντακοσίων δραχμών, ως αμοιβή για το έργο που φιλοτέχνησε με προορισμό το Βήλο της Ωραίας Πύλης στο Τέμπλο. Στο διόλου ευκαταφρόνητο εκείνο χρηματικό ποσό που προσφέρθηκε από τους Προϊστάμενους της Τρυπητής με απλοχεριά στον μοναχό για τη φιλοτέχνηση της Εικόνος, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την έκφραση της ικανοποιήσεώς τους για το έργο αλλά και την εκτίμησή τους προς την Αναγεννησιακή Δυτική Tεχνοτροπία, στο πνεύμα της οποίας φιλοτεχνήθηκε η Εικών. Την εποχή εκείνη τα Αγιογραφικά Εργαστήρια του Αγίου Όρους, ως γνωστόν, ακολουθούσαν αποκλειστικώς την Αναγεννησιακή Τεχνοτροπία, η οποία έχαιρε εξ’ άλλου κατά την εποχή εκείνη πανελληνίου εκτιμήσεως. Μια βδομάδα μετά την καταβολή της αμοιβής στον Αθανάσιο Δανιηλίδη, την Πέμπτη στις 11 του ιδίου μηνός, ο τότε σαραντάχρονος ξυλουργός Ανδρέας Κοκκινόπουλος και οι γιοί και συνεργάτες του Αριστομένης, Αριστοτέλης και Δολόβος (28, 26 και 20 ετών αντιστοίως) θα λάβουν την αμοιβή των 180 δραχμών «δια την τοποθέτησιν της Ωραίας Πύλης» στο Τέμπλο. Η εργασία τους περιελάμβανε τη στερέωση του καμβά του έργου σε ξύλινο τελάρο που φέρει οριζόντιο τραβέρσα στο μέσον και μεταλλικά καρούλια στην άνω πλευρά, για να σύρεται. Η κάπως άτεχνη ζωγραφιστή απομίμηση τηνιακού μαρμάρου σε πράσινες αποχρώσεις στην όπισθεν όψη του τελάρου είναι μεταγενέστερη, από το χέρι ερασιτέχνου. Στις 31 Ιουλίου του ιδίου έτους (1934) η Επιτροπεία της Τρυπητής θα καταβάλει 200 δραχμές στον «Α.(νδρέαν) Κοκκινόπουλον και τους υιούς του δια δύο ημερομ.(ήσθια) ως μαραγκοί δι’ επιδιόρθωσιν της αριστεράς θύρας του Αγίου Βήματος ήν φυλάττει ο Ταξιάρχης Μιχαήλ», για την ανανέωση δηλαδή των μεντεσέδων και τη στερέωση του αριστρού Βημόθυρου του Τέμπλου. Για το δεξιό Βημόθυρο δεν υπήρξε αίτημα στερεώσεως, αφού παρέμενε (όπως και σήμερα) κλειστό, επειδή ακριβώς μπροστά βρίκεται ο Θρόνος με τη Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας. Αίγιον, Ιανουάριος 2019 Σπυρίδων Κρητικός, Ζωγράφος