VENERATION OF THE HOLY CROSS THIRD SUNDAY OF THE GREAT LENT 22/03/2020 Βρισκόμαστε ήδη στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς τον Τίμιο Στατου Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή. Πολλά τα νοήματα και σκληρά τα λόγια του Χριστού στην σημερινή περικοπή. Αν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να είμαστε μαζί του, οφείλουμε αγόγγυστα και εμείς με πίστη να σηκώσουμε τον δικό μας προσωπικό σταυρό. Δύσκολη η πορεία και επίπονη. Η έκβασή της όμως δεν είναι άλλη από τη σωτηρία της ψυχής μας, από την εξασφάλιση της Αναστάσεως και της όντως ζωής. Δύσκολη η πορεία, μεγάλο όμως το αντάλλαγμα και σίγουρο, αφού το εγγυάται το αψευδές στόμα του Θεού. Η εποχή μας που διέπεται από κοσμικό φρόνημα, είτε δεν κατανοεί είτε απορρίπτει τα λόγια του Ευαγγελίου, προτιμώντας όχι τον πνευματικό αγώνα αλλά την άνεση και την ικανοποίηση των κάθε είδους απαιτήσεων και επιθυμιών που εξυπηρετούν τον προσωπικό μας εγωισμό. Αντί της αγάπης και της αυταπάρνησης προβάλλονται ο εγωκεντρισμός και η καταπάτηση του ανθρώπινου προσώπου, αντί των πνευματικών και αιωνίων τα γήινα και πρόσκαιρα, αντί της αιωνίου δόξας η εφήμερη διασημότητα η κενή νοήματος και περιεχομένου. Τι σημαίνει όμως το «απαρνησάσθω εαυτόν», που μας προτρέπει ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο που μόλις ακούσαμε; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου. Η απάρνηση του εγωισμού είναι ο μεγαλύτερος σταυρός, που έχουμε να σηκώσουμε στη ζωή μας. Ο Χριστός διδάσκει ότι τελικώς «σώζεις» μόνον ότι προσφέρεις. Ότι εγωιστικά κρατάς για σένα αυτό τελικώς το «χάνεις»· αυτό «σαπίζει» καταχωνιασμένο μέσα στα «ντουλάπια του εαυτού σου», που δεν τα «βλέπει» το φώς και ο αέρας του Χριστού. Ακόμα και αν όλον τον κόσμο αποχτήσεις και τον κάνεις δικό σου, τότε είναι που θα αχρηστευτείς πλήρως, θα χάσεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου, αφού θα είσαι δέσμιος και φυλακισμένος σε «άπειρα χρειαζούμενα»! Όποιος θέλει να είναι μαθητής του Κυρίου, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στην ανάγκη να διαχωρίσει φανερά τη θέση του από τους κοσμικούς ανθρώπους του περιβάλλοντός του να ομολογήσει την πίστη του. Εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι ακούμε με ειρωνική διάθεση την συζήτηση για την ψυχή! Για την καλή ψυχή! Για την σωτηρία της ψυχής! Τα φανταζόμαστε όλα αυτά ως συζήτηση για το… τίποτε! Έχουμε ως ρεαλισμό εξυπνάδας, την δαιμονική παροιμία «η ψυχή θέλει ψίχουλα και η κοιλιά κομμάτια», χωρίς να θέλουμε να σκεφτούμε, ότι στην ζωή μας χρειαζόμαστε εκ μέρους των άλλων περισσότερο έναν καλό λόγο (καρπό μιας καλής ψυχής) απ’ όσο την κάλυψη μιας σωματικής μας ανάγκης, έστω και πιεστικής, π.χ. της πείνας! Ο σταυρός από αρχαιοτάτων χρόνων, αλλά και την εποχή του Ιησού, σήμαινε κάτι το συγκεκριμένο, το πολύ σκληρό και αποτρόπαιο, σήμαινε διωγμό, απόρριψη, χλευασμό, ήταν όργανο φρικτής καταδίκης, το σκληρότερο είδος θανατικής εκτελέσεως. Σήμερα μας δίνεται η ευκαιρία να θεωρήσουμε τον Σταυρό ως σύμβολο σωτηρίας μας από τον εγωισμό και τα πάθη μας, αρκεί να προσπαθήσουμε να εκπληρώσουμε την εφικτή απαίτηση του Ιησού και να απαρνηθούμε τον κακό μας εαυτό.