SUNDAY 16/08/2020 TENTH SUNDAY OF MATTHEW (after the feast of the Assumption of the Virgin) Σήμερα ο ευαγγελιστής Ματθαίος, μας παρουσιάζει έναν γονιό που παρακαλεί τους μαθητές του Ιησού να θεραπεύσουν τον δαιμονιζόμενο υιό του, αλλά αυτοί αδυνατούν. Ο Ιησούς δεν βρίσκεται μαζί τους, διότι είναι στο όρος Θαβώρ με τρείς από τους μαθητές Του όπου θα συμβεί το γεγονός της Μεταμορφώσεως Του. Ερχόμενος ο Κύριος, θεραπεύει το άρρωστο παιδί με την δύναμη της πίστης του ίδιου του πατέρα του παιδιού, καταδεικνύοντας για ακόμα μία φορά τη δύναμη του καλού πάνω στο κακό και την προσπάθεια Του να στερεώσει την πίστη στο παντοδύναμο και νικηφόρο αγαθό. Αυτό που θα μας προβληματίσει σήμερα, δεν είναι το περιστατικό ή το πώς αντέδρασαν οι μαθητές του Κυρίου στην αδυναμία τους να θεραπεύσουν το νεαρό παιδί. Άλλωστε το σημερινό ευαγγέλιο περιγράφει ένα μόνο περιστατικό από αναρίθμητα άλλα ανάλογα. Θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε διαχρονικά το γεγονός του θαύματος σε απόλυτο συνδυασμό με την πίστη του καθενός μας, μέσα από την εκκλησιαστική γραμματεία και το βίωμα της Εκκλησίας μας. Δεν είναι τυχαία η παρομοίωση που χρησιμοποιεί ο Χριστός, δηλώνοντας, ότι δεν έχει σημασία να νιώθουμε ότι πιστεύουμε πολύ, αλλά αρκεί το λίγο, σαν τον κόκκο του σιναπιού, αρκεί η πίστη μας αυτή να είναι σταθερή, δυνατή, ακράδαντη. Στην Παλαιά Διαθήκη, το θαύμα είναι η θαυμαστή ενέργεια του Θεού για την σωτηρία του κόσμου. Εδώ η έλλειψη της φυσιοκρατικής αντίληψης του κόσμου, καθιστά το θαύμα μια φυσική ενέργεια του Θεού και όχι υπέρβαση των φυσικών νόμων. Στην Καινή διαθήκη, το θαύμα είναι η μαρτυρία της παρουσίας του Θεού, αλλά σε συνάντηση με το πρόσωπο του Χριστού, γι αυτό και στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης, το θαύμα ονομάζεται «σημείο». Έτσι όταν ο Χριστός θεραπεύει τον δαιμονιζόμενο, νικά τον διάβολο, όταν θεραπεύει έναν άρρωστο, φαίνεται η δύναμη Του απέναντι στην αρρώστια, όταν δαμάζει την φύση, φαίνεται η κυριαρχία Του πάνω της. Στην εποχή του διαφωτισμού, ο θεοκεντρισμός παραχωρεί την θέση του στην φυσιοκρατία, με αποτέλεσμα ο ορθός λόγος, να μην ανέχεται υπερβάσεις της φυσικής τάξεως (λες και Θεός, που έκαμε την πάνσοφη μηχανή που λέγεται κόσμος, θάπρεπε να είναι υποχείριο της). Ο αποκλεισμός κάθε δυνατότητας υπερφυσικής παρέμβασης, κλείνει ερμητικά την θύρα για την παραδοχή του θαύματος. Η αντίδραση εναντίον του θαύματος μας οδηγεί τα τελευταία χρόνια σε απολογητική στάση, όταν θέλουμε να τονίσουμε την δυνατότητα πραγματοποιήσεως του. Σήμερα, οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν στη δύναμη του τεχνικού πολιτισμού και θεωρούν ξεπερασμένη την πίστη στα θαύματα του Θεού. Συμβαίνει μάλιστα και το εξής οξύμωρο : αυτοί που αρνούνται το θρησκευτικό θαύμα, πιστεύουν σε μαγείες, σε δεισιδαιμονίες, προστρέχουν σε μελλοντολόγους και καφετζούδες και γίνονται θιασώτες προλήψεων που οδηγούν στην ειδωλολατρεία. Αντίθετα με αυτά που πιστεύουν οι οπαδοί του «ορθού λόγου», για εμάς τους Χριστιανούς, το θαύμα σημαίνει αποκάλυψη του Θεού για ένα σωτηριώδη σκοπό. Στο κέντρο κάθε θαύματος, βρίσκεται η φανέρωση της εν Χριστώ σωτηρίας μας. Είμαστε το «σώμα» της Εκκλησίας του Χριστού και Αυτός είναι η κεφαλή μας. Κοντά στον νικητή, νικάμε και εμείς, δίπλα στον θριαμβευτή, θριαμβεύουμε και εμείς, ακολουθώντας το κεφάλι του σώματος μας. Όσοι προσπαθούν με βάση την αιτιοκρατία να εξηγήσουν το θαύμα, δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθούν. Γιατί η βαθύτερη αιτία δεν είναι τόσο η υπέρβαση των νόμων της φύσεως, όσο η δικαίωση της Θείας παρουσίας. Για τον πιστό, το θαύμα είναι ενισχυτικό της ελπίδας και αφορμή παρηγοριάς, εγγύηση νίκης και πρόγευση δόξας. Ο κύριος στην διάρκεια της επίγειας διδασκαλίας Του, δεν υπήρξε ούτε θαυματοποιός ραββίνος, ούτε σαλτιμπάγκος θεραπευτής. Ήταν, είναι και θα παραμένει ο εγκαινιάζων δια του θαύματος την βασιλεία του Πατρός και ο προσφέρων σε εμάς την εγγύηση της σωτηρίας.